Πορεία στο μέτωπο (συνέχεια)

Διαβάζοντας μια σελίδα από το "Ημερολόγιον από τον πόλεμο του 1940",  εμπευστήκαμε και γράψαμε μια δικιά μας σελίδα.

13 Δεκεμβρίου 1940 - Παρασκευή, Μαρτύρων Ορέστη και Λουκίας

Ξυπνήσαμε νωρίς νωρίς σήμερα. Φάγαμε μισή ρέγκα και κάναμε ανάβαση σε μια χιονισμένη βουνοκορφή  1.840 μέτρων. Δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο κατάλληλο υψόμετρο γιατί οι χιονοστιβάδες μάς παίρνανε μαζί τους. Μετά από τέσσερις ώρες ανάβασης καθίσαμε να φάμε την άλλη μισή ρέγκα. Τότε, ένα ασκέρι  Ιταλών .πλησίασε Πλησίασε κι άλλο. Πλησίασε ακόμη πιο πολύ. Εκείνη την ώρα το πήρε είδηση ο στρατηγός. "Ταμπουρωθήκαμε" και όταν μας είπε "Πυρ!", πυροβολήσαμε. Άρχισαν και αυτοί. Στη  μάχη αυτή, από τους 57 στρατιώτες είχαμε 11 τραυματίες και 6 νεκρούς. Η μάχη τέλειωσε κατά τις 3:00 μ. μ.  και οι Ιταλοί έφυγαν ηττημένοι.
Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε απ' το βουνό περήφανοι για τη νίκη μας. Κατά τις 6:30 μ.μ. πήγαμε πάλι στο Πιτσάρι. Οι τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν - όχι εύκολα- με φορεία και στο χωριό ένας γιατρός  -που ευτυχώς ήταν καλός-  τους έκανε ένεση.
Γυρίσαμε στο ερειπωμένο σπίτι όπου στριμωχτήκαμε 40 άτομα σε ένα δωμάτιο. Όταν  ξαπλώσαμε, κοιμηθήκαμ αμέσως.
Για να τα καταλάβετε αυτά που συνέβησαν, ένας τρόπος υπάρχει. Να τα ζήσετε!
ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ                                               
                           Σταμάτης



13 Δεκεμβρίου 1940 - Παρασκευή

Καθώς ξημέρωσε, πρωί πρωί, φάγαμε μαι ρέγκα και ξεκινήσαμε για μια ανάβαση στην κορύφή  ενός βουνού που ήταν 1.840 μ. ψηλό. Είχε πολύ κρύο και μας δυσκόλευε να ανεβούμε ως την κο- ρυφή, παρόλα αυτά όμως τα καταφέραμε. Εκεί εντοπίσαμε πολ- λούς Ιταλούς. Μέχρι να τους πολεμήσουμε είχε έρθει το απόγευμα. Δυστυχώς ένας σύντροφός μας τραυματίστηκε βαριά και έπρεπε να επιστρέψουμε στο χωριό. Πήγαμε τον σύντροφό μας στον γιατρό για να του κάνει ένεση. Έγινε καλύτερα. Την νύχτα, βρήκαμε ένα μικρό δωμάτιο. Σαράντα άτομα μέσα σε ένα δωμάτιο.
Για να δούμε τι θα συμβεί την επόμενη μέρα, όταν ξημερώσει!

Χαρά

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 1940

Αρχίσαμε πρωί πρωί την ανάβαση για μια κορυφή που ήταν 1.840 μ.  Περπατώντας αμέριμνα, χωρίς  να ξέρουμε τι θα μας συμβεί, ανεβαίναμε και όλο ανεβαίναμε το δύσκολο αυτό μονοπάτι. Ξαφνικά άρχισε να χιονίζει και το δύσκολο μονοπάτι έγινε ακόμη πιο δύσκολο. Αλλά εμείς οι Έλληνες δε σταματάγαμε με τίποτα... Ποτέ! Συναντήσαμε μια ομάδα Ιταλών και πολεμήσαμε μαζί τους.
Το χιόνι σταμάτησε. Είχαμε δύο ελαφριά τραυματισμένους - ο ένας ήμουν εγώ- και έναν βαριά. Τον βαριά τραυματισμένο τον πήρα στην πλά της μου και σε δυο ώρες φτάσαμε στο χωριό.  Πήγαμε σε έναν κοντινό γιατρό και μας έκανε ένεση. 

Φτάσαμε κουρασμένοι στο έρημο σπίτι στο Πιτσάρι. Κοιμηθή-καμε σε ένα δωμάτιο σαράντα άτομα.
  

Παναγιώτης
13  Δεκεμβρίου 1940 - Παρασκευή

Ξυπνήσαμε πρωί πρωί και ανεβήκαμε ένα ψηλό βουνό που η κορυφή του ήταν 1.840 μ.  Καθώς ανεβαίναμε, άρχισε να χιονίζει. Τα πάντα είχαν γίνει άσπρα. Μετά από μια δύσκολη διαδρομή και με κομμένη την ανάσα φτάσαμε στην κορυφή του βουνού. Εκεί συναντήσαμε μια ομάδα Ιταλών και τους πολεμήσαμε. Η μάχη ήταν δύσκολη. Αρκετοί από εμάς τραυματίστηκαν. Στο τέλος όμως καταφέραμε να τους νικήσουμε. Πήραμε τους τραυματισμένους και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε σιγά σιγά το βουνό. Όταν επιστρέψαμε στο χωριό, ένας γιατρός έδωσε στους τραυματίες τις πρώτες βοήθειες. Σε έναν στρατιώτη που ήταν βαριά τραυματισμένος χρειάστηκε να του κάνει μια ένεση για να μπορέσει να του βγάλει μια σφαίρα που ήταν στο δεξί του πόδι.
Τη νύχτα μαζευτήκαμε σαράντα άτομα σε ένα δωμάτιο για να κοιμηθούμε.

                                                                                     Νεφέλη